Rúnar Ingi Guðjónsson

"Grípi Seðlabankinn til þess ráðs að hækka vexti frekar gæti það haft veruleg áhrif á mánaðarlega greiðslubyrði af óverðtryggðum fasteignalánum.

Á þetta er bent í nýrri greinargerð Fjármálaeftirlitsins og tekið dæmi af því hvernig afborganir af 20 milljóna króna jafngreiðsluláni hækki um 25.503 krónur ef vextirnir hækka úr 6% í 8%. Á heilu ári jafngildir það um 300.000 kr., eða ríflega tveimur mánaðargreiðslum fyrir vaxtahækkun."

Það vantar inn í þessa útreikninga í fréttinni;

-hvar er samanburður á verðtryggða láninu, t.d miðað við 7% verðbólgu í eitt ár?

-þegar vextir lækka í landinu, þá munu vextir óverðtryggða lána lækka og að sama skapi afborgunin.

-Stýrivextir seðlabankanns hafa meira vægi, þegar vextir á nýjum lánum hækka við hækkun stýrivaxta

-Verðtryggð lán hafa verið ímynduð "vörn" gegn verðbólguhækkun, en því miður er verðtrygging eingöngu aðferð til að fá lántakandann, fyrirgefið slæmt orðbragð,til að pissa í skóinn sinn. Hann mun borga verðbólguskotin í formi hærri afborgana og eftirstöðva, af sínu verðtryggða láni það sem eftir lifir lánstímanns.

-Hækkun afborganna á verðtryggðum lánum veldur verðbólguþrýstingu í formi krafa um hærri launa sem leiðir til hærri kostnaðar í þjóðfélaginu, sem aftur leiðir til hærri verðbólgu, sem hækkar afborgun á verðtryggðum lánum, sem veldur verðbólguþrýstingi í formi kra..........

-Enn hefur FME varað við verðtryggðum lánum?

-Svona gæti úrdráttur úr viðvörun FME hljóðað ef varað væri við verðtryggingu fasteignalána til einstaklinga.

--Eftirlit Fjármálaeftirlitsins miðar að því að viðhalda styrk og öryggi einstakra eftirlitsskyldra aðila og varðveita fjármálastöðugleika og trúverðugleika fjármálamarkaðarins. Samhliða og nátengt hlutverk Fjármálaeftirlitsins er að hafa eftirlit með viðskiptaháttum gagnvart neytendum fjármálaþjónustu. í ljósi þess verður Fjármálaeftirlitið að benda á að verðtrygginu fasteignalána til einstaklinga brýtur í bága við neytendaverndarreglur ESB (les EES), sem voru lögfestar hér á landi með lögum um verðbréfaviðskipti nr. 108/2007.

Að auki bendir Fjármálaeftirlitið á að vísbendingar séu um að lánin gætu hafa verið ólögmæt síðan árið 1994 en það ár tóku gildi lög um Neytendalán - þar sem almenningi átti að hafa verið kynntur kostnaður við lántöku á tæmandi hátt og greiðsluáætlun kynnt. Í flestum tilfellum var gert ráð fyrir núll prósent verðbólgu, sem aldrei hefur verið hér á Íslandi, jafnvel þótt stjórnvöld hafi frá árinu 2001 stefnt að 2,5% ársverðbólgu hér á landi. Verðtryggingin er gríðarlega flókin afleiða og í raun veit hvorki fjármálastofnunin né almenningur um hvernig hún þróast.Með þessum samningum hafa fjármálafyrirtæki sameinast hafi verið um að blekkja neytandann. Fjármálaeftirlitið vil ítreka að án undantekninga sé við gerð lánasamninga tekið fullt tillit til hagsmuna neytenda eins og lög og reglugerðir segi til um.--

Þessi frétt styrkir mig í trúnni að við eigum að vera í samfloti með nágranna ríkjum okkar í Evrópu.

Þetta er dæmi um hvar íslensk fiskiskip, með öflugum útgerðarfyrirtækjum og hörkuduglegum sjómönnum, eru að sækja björg í bú útum víðann heim.

Ef menn skoða t.d Samherja á Akureyri, þá komast menn um raun um það, að það eru gríðarleg tækifæri fyrir Íslendinga ef við fáum meiri aðgang af hinum gríðarstóru sameiginlegum fiskimiðum sem evrópusambandið býr yfir.

Jafnframt munu tækifæri skapast til að fullvinna fiskafurðir hér á landi, með tollfrjálsum aðgangi af 490 milljón manna markaði Evrópu.

	„Ævintýralega mikill fiskur“
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

-Eftir þessar fréttir af Ofurlaunum Bankastjóranna þá hef ég ákveðð að segja NEI í kosningum um IceSave samninginn.

-Á sama tíma hafa borist fréttir af ofurbónusgreiðslum til handa bankamönnum í Bretlandi. Fréttir sem þessar styrkja mig í þeirri trú a að kjósa á móti þessum nauðungarsamningum sem Icesave-samningurinn er.
Að segja Nei eru skýr skilaboð frá almenningi á Íslandi, að núna sé mælirinn fullur.

Það er einfaldlega ekki hægt að leyfa nokkrum einstaklingum að setja heilt hagkerfi á hausinn og ætlast til þess á sama tíma að viðkomandi sleppi fyrir horn, og núna er þessi sama elíta farinn að borga sér ofurlaun á ábyrgð almennings.

-Það er tvennt sem gætu fengið mig til að skipta um skoðun.

-Ef Bankastjórar Arions og Íslandsbanka endurgreiða ofgreidd laun inná IceSave skuldina og í öðru lagi að Björgólfur Thor verði verði kærður fyrir landráð gegn íslensku þjóðinni fyrir því stórtjóni sem hann með aðgerðum eða aðgerðarleysi sínu sem aðaleigandi Landsbankans hefur valdið Íslenskum efnahag.

	Ótrúlegar fréttir af launum
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

T.d. fullyrðir höfundur að atvinnuleysi sé að minnka á Íslandi?

Einnig að krónan sé að bjarga efnahaginum á íslandi, ég get því miður ekki séð það í mínum heimilsrekstri að efnhagur minnar fjöldskyldu sé að batna.

Vegna krónunar skuldum við sennilega núna 4 falda árstekjur okkar hjónanna en skuldaði "einungis" 2 faldar árstekjur fyrir hrun.

Iceland deal sets interesting precedents

By John Dizard
Published: December 5 2010 09:06 | Last updated: December 5 2010 09:06

I understand from people close to the negotiations between Iceland and its official claimants in the “Icesave” dispute, the UK and the Netherlands, that a settlement will be announced in the next couple of weeks. The settlement will be on terms far more favourable than one that was proposed back in March, and rejected by the Icelandic voters in a referendum. This could have effects far beyond Iceland.

There is no doubt that the failed Icelandic banks, whose offshore deposits in the UK and the Netherlands were covered by those countries’ authorities, did a bad job. The question in the Icesave dispute was the responsibility of the state for covering all the liabilities of an insolvent banking system, as distinct from an insolvent bank, or banks, whose deposits could be covered by solvent national deposit insurance schemes. The Icelanders had their position on that point; the UK and the Netherlands disagreed, and the Icelanders were prepared to go through with litigation to determine who was right. The Icelandic bank bondholders as distinct from depositors, will have to wait to get a partial payout on their losses.

One of the reasons the Icesave dispute will be settled, rather than litigated, is that European authorities do not want a definitive, Europe-wide answer to that deposit-insurance-responsibility question, or at least not yet. You can add that can to the rubbish-bin-load that is being kicked down the road.

Iceland was supposed to be the cautionary tale for euro-area countries caught in banking and fiscal crises. Errant governments and electorates were told that if they didn’t guarantee bank bonds, pretend to respect the Stability and Growth Pact, and listen to the wise men from Brussels and Frankfurt, they could end up like the Icelanders.

The problem for the tellers of this tale, in places such as Ireland, is that things have been working out much better for Iceland than for the peripheral euro members. Unemployment did shoot up in the wake of the 2008 financial crisis, but is now a bit over 7 per cent, and falling.

The currency devalued by about half in the wake of the crisis, which has led to a trade surplus. There are still capital controls, but an Icesave settlement, and reserve accumulations allowing for an eventual payout on so-called Icelandic krona “glacier bonds”, will lead to those being lifted, probably next year. There are still outstanding problems, of course.

Now if no one outside the country knew, or took note of, Iceland’s gradual recovery, this wouldn’t matter much. But Greeks, Irish and Iberians read newspapers and websites, and some of them, and the politicians who are supposed to answer to them, wonder if there isn’t another way to run an economy.

There are counter-arguments to using Iceland as a model for a systemic solution to the problems of troubled euro-area countries. Bank bondholder losses in the euro area have moved from the nearly unthinkable six months ago, when this column first advocated them for Anglo Irish, to orthodoxy today.

However, managing these in highly developed financial markets is much trickier than it was in Iceland, which can get by with a much simpler system than would be needed in core Europe. Still, it has to be said that European authorities have managed at each stage of the crisis to find the worst possible way to handle this issue.

The other way Iceland offset the crisis-induced contraction – devaluation – is less fruitful as more countries adopt it. The Swedish emergence from a banking crisis in the early 1990s was possible in part because the country is not that big, and was able to hitch on to a growing world economy with increased competitiveness. If all the current account/primary fiscal deficit euro members tried to do that at once, there would probably be a degree of mercantilist cannibalism. So the Icelandic/Princeton Economics Department solution may not be a universal one.

By the way, before European leaders talk up the first bond issue of the European Financial Stability Facility, they should take a look at the underlying documentation. In this newspaper last week, some eminent euro-worthies penned an opinion piece advocating “the transformation of the EFSF into a permanent European instrument”.

However, the lawyers for bond buyers will note that the legal authority for the EFSF bond is from Article 122 of the Lisbon Treaty, which says that financial assistance can only be provided to a member country “which finds itself in difficulties or is seriously threatened with severe difficulties caused by natural disasters or exceptional circumstances beyond its control”.

Sorry, were you saying that those conditions should underpin a “permanent instrument”? Perhaps sticking to a three-year timetable would be better.

johndizard@hotmail.com

	Icesave samkomulag áhugavert fordæmi
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt